Kinezyterapia miejscowa:

Ćwiczenia bierne

Stosowane są w przypadku braku dowolnej czynności mięśniowej różnego pochodzenia. Zasadniczym celem tych ćwiczeń jest zamiana ruchu biernego na czynny.

Wskazania do prowadzenia ćwiczeń biernych:

  • porażenia i niedowłady mięśni szkieletowych,
  • zwiększone patologiczne napięcie mięśniowe,
  • nie utrwalone ograniczenia ruchowości w stawach,
  • zła trofika tkanek miękkich,
  • potrzeba utrzymania odpowiedniej długości i elastyczności w mięśniach szkieletowych.

Ćwiczenia czynno-bierne

Czynnikiem kwalifikującym do prowadzenia tego rodzaju ćwiczeń jest nadmierne napięcie mięśni wywołane unieruchomieniem, bólem.
Ruch prowadzony jest biernie, a zadaniem pacjenta jest czynne rozluźnienie mięśni w tej części narządu ruchu, która jest ćwiczona.

Wskazania do prowadzenia ćwiczeń czynno-biernych:

  • stany po chirurgicznych zabiegach rekonstrukcyjnych w narządzie ruchu,
  • choroby reumatoidalne,
  • unieruchomienie kończyn za pomocą wyciągów redresyjnych,
  • demineralizacja kości.

Ćwiczenia wspomagane

Stanowią łącznik pomiędzy grupą ćwiczeń biernych i czynnych. Najczęściej wykonywane są przy wykorzystaniu systemu bloczkowego. Wykorzystuje się je u pacjentów przewlekle chorych, u których proces chorobowy spowodował trwałe zmiany. Wpływają korzystnie na stan psychiczny chorego, który czyje się współodpowiedzialny za tę część usprawniania.

Wskazania do prowadzenia ćwiczeń wspomaganych:

  • utrzymanie zakresów ruchów w stawach,
  • zapobieganie niekorzystnym zmianom wynikającym z bezruchu,
  • poprawa trofiki tkanek.

Ćwiczenia czynne wolne

Ich odpowiednikiem w kulturze fizycznej są ćwiczenia kształtujące, odgrywające istotną rolę w aplikacji ruchu na lekcjach szkolnych dla dzieci i młodzieży. Stosowane są u osób w trzecim okresie życia, nie stanowią bowiem dużego obciążenia wysiłkowego dla ćwiczącego, co w przypadku geriatrii jest istotne.

Wskazania:

  • utrzymanie bądź poprawa ruchowości stawów,
  • kształtowanie koordynacji ruchowej,
  • uzyskanie poprawy koordynacji nerwowo-mięśniowej,
  • likwidacja wzmożonego, spoczynkowego napięcia mięśni powstałego wskutek zmęczenia ćwiczeniami.

Ćwiczenia czynne z oporem

Do ćwiczeń tych zaliczamy takie ćwiczenia, w których pacjent wykonuje ruch w danym stawie i dodatkowo pokonuje opór. Stosuje się je w przypadkach potrzeby zwiększenia siły i wytrzymałości siłowej mięśni, od nich w znacznej mierze zależy końcowy efekt leczniczy wyrażony powrotem funkcji.

Wskazania:

  • opóźnienie procesów patologicznych wywołujących osłabienie mięśni,
  • zwiększenie siły mięśniowej i poprawa wytrzymałości ćwiczonych mięśni,
  • uzyskanie poprawy koordynacji nerwowo-mięśniowej.

Ćwiczenia czynne w odciążeniu

Stosuje się głównie w celu poprawy wskaźników siły w osłabionych z różnych przyczyn zespołach mięśniowych. Ćwiczenia te, podczas których eliminuje się ciężar kończyny przez odciążenie (najczęściej za pomocą systemu podwieszek), wykonuje sam chory. Oznacza to, że mięśnie są zbyt słabe, aby mogły pokonać ciężar własny kończyny.

Wskazania:

  • stany osłabienia siły mięśniowej,
  • niedowłady mięśni,
  • urazy ortopedyczne,
  • bóle stawowe.

Ćwiczenia czynne w odciążeniu z oporem

Wykonuje się je jeżeli siła mięśni wynosi powyżej 2º, a mniej niż 3º w skali Lovetta, jednak obciążenie musi być mniejsze niż ciężar ćwiczonej części ciała. Obciążenie przeważnie uzyskuje się przez zastosowanie zestawu ciężarkowo-bloczkowego. Ćwiczenia te prowadzą do zwiększenia siły mięśniowej, uzyskanie kompensacyjnych przyrostów siły, uzyskania poprawy koordynacji nerwowo-mięśniowej.

Ćwiczenia izometryczne

Polegają na świadomym wywołaniu napięcia mięśni, bez zmiany długości ich włókien, co oznacza, że ćwiczeniom tym nie towarzyszy ruch w stawie. Zalecane są w czasie unieruchomienia w celu przeciwdziałania zanikom mięśniowym, a także w celu uzyskania przyrostu masy mięśnia.

Ćwiczenia redresyjne

Prowadzone są w celu likwidacji określonych ograniczeń ruchu w stawach (głównie kończyn). Czynnikiem charakteryzującym te ćwiczenia a jednocześnie różniącym je od innych (np. ćwiczeń biernych) jest konieczność wejścia w granice bólu. Celem ćwiczeń redresyjnych jest uzyskanie pełnej, biernej ruchomości w ćwiczonym stawie, poprawa ruchomości w możliwym do wyćwiczenia zakresie, po to by częściowo odzyskać utracone możliwości funkcjonalne albo jako przygotowanie stawu do rekonstrukcyjnego zabiegu chirurgicznego.

Wyciągi redresyjne

Stanowią dynamiczniejszą od ćwiczeń redresyjnych formę działania w celu uzyskania poprawy wskaźników zakresu ruchu i stanowią ostatni etap leczenia zachowawczego przed interwencją chirurgiczną.

Ćwiczenia oddechowe

Stanowią bardzo ważną grupę ćwiczeń w kinezyterapii o oddziaływaniu miejscowym. Należy je prowadzić zawsze wtedy, kiedy wskazania lecznicze skazują pacjenta na długotrwałe przebywanie w pozycji leżącej. Ich podstawowe zadanie polega na zapewnieniu prawidłowego działania układu oddechowego. Ćwiczenia oddechowe dostosowuje się do przedziału wiekowego pacjenta.

Ćwiczenia w pionizacji i nauce chodzenia

Kinezyterapia ogólnousprawniająca:

  • ćwiczenia ogólnokondycyjne w grupie dzieci i młodzieży:
    • ćwiczenia prawidłowej postawy,
    • ćwiczenia wad postawy (schorzenia w obrębie kręgosłupa, klatki piersiowej,kończyn dolnych: kolan,stóp).
  • ćwiczenia ogólnokondycyjne w grupie osób dorosłych:
    • ćwiczenia w bólach kręgosłupa (dyskopatie odcinka L-S i C kręgosłupa).

Inne formy usprawniania:

  • Rotor

Umożliwia zwiększenie siły mięśniowej, poprawę wytrzymałości mięśni, zwiększenie zakresu ruchu w ćwiczonych stawach oraz koordynacji mięśniowo - nerwowej.

  • Ćwiczenia manualne

W czasie tych ćwiczeń wykorzystuje się przybory i stoliki w celu usprawnienia drobnych stawów rąk.

  • UGUL
  • rowerki i bieżnie